دل   تو   ،  زنده ی     عشق      ازل      نمی میرد
کسی که  داشت   در    آن  دل محل     نمی میرد

دوام    دولت      ساقی     ز    دوست  می طلبم
کسی که   مشکل   ما   کرد     حل      نمی میرد

اگر    چه    کرد      خدا    مرگ  تلخ     را    محتوم
چشید      آنکه    ز    لعلت     عسل    نمی میرد

کسی    که    از   سر  اخلاص    بارها      نوشید
زلال     چشمه ی        فیض    ازل        نمی میرد

دلش   خوشست که  گردد  به راه دوست  شهید
مریض  عشق     ز  بیم       اجل         نمی میرد

غزل  ،      زبان   دل    عاشقان      بی  پرواست
غزل     بگو     که     زبان     غزل        نمی میرد

به      روزگار     بنای    امل       مکن          بنیاد
که      آزمند   ،   مگر     در   امل       نمی میرد

به      زندگانی      کوتاه        غیر     کار      نکو
دلا  مکن... به   خدا     خوش عمل     نمی میرد.